Toch een dagboek versie van onze vakantie

Op verzoek ga ik toch een dagboek verslag schrijven want we hebben in de korte periode dat we in Davenport zijn al weer het eea meegemaakt en let wel ik heb niets bedacht het is allemaal echt gebeurd. Ik mag het dan een beetje smeuïg opschrijven maar we hebben al wel weer verbaasd gestaan wat gasten allemaal uithalen in het executive huis in de USA.
Ik begin maar bij het begin want ik loop wel een paar dagen achter sinds ons vertrek uit Nederland. Donderdag 20 september 2018 komen Henk en Els in de morgen aan in Capelle en na de lunch gaan we richting Van der Valk bij Schiphol. José en ik hebben dat nu een paar keer gedaan het wij vinden dat heel relaxed, geen gejaag in de vroege uren van een reisdag, geen angst dat je misschien autopech krijg (zou heel bijzonder zijn met onze nieuwe auto maar ja je weet maar nooit) of een lekke band of nog erger een file.
Kortom ontspannen op vakantie is het devies en dat lukt ook. We proberen de koffers in onze auto te krijgen maar dat lijkt een heilloze missie te worden dus dan maar met de auto van Henk en Els naar Schiphol.
Nadat we zijn ingecheckt gaan we iets drinken in een van de bars in het hotel en daarna naar de kamer om de neus even te poederen en ons voor te bereiden op het diner. Na een lekker diner gaan we nar de kamer en liggen vroeg op bed. Op naar vrijdag 21 september 2018 we vliegen rond 14.00 uur dus we hebben een zee van tijd. Gewoon blijven slapen even geen wekker die om 05.20 uur afgaat, nee gewoon wakker worden uit jezelf, heerlijk! Daarna douchen, aankleden en rustig richting ontbijtzaal lopen waar we wel even inslaan, de bus vertrekt om 10.40 uur dus we hebben echt tijd en rust. Rond 10.30 uur zijn we uitgecheckt en wachten op de bus Schiphol here we come!!
Het inchecken en de controle op Schiphol verloopt heel soepel en in een poep en een scheet zitten we achter de douane in het schone gebied. Als we bij de gate komen staat er nog geen vliegtuig dus we wachten het maar even af, dat wachten wordt langer en langer het vliegtuig heft vertraging van zo’n 40 minuten dus niks niet weg om 14.00 uur maar pas om 14.40 uur (en dat werd later) voor dat we gaan boarden wordt nog even heel moeilijk gedaan over de handbagage van José en mij, er zijn medepassagiers die echt de lege kasten thuis hebben laten staan en meer dan 2 grote tassen bij zicht hebben en bij ons doen gloeiende, gloeiende moeilijk. Jose is er zo klaar mee en terwijl de grondstewardess nog een ultiem poging onderneemt loopt José door en roept terug dat we al zijn gecheckt en dat het toen oké was dus ze moest maar niet zeuren. Brutale mensen hebben de halve wereld. De piloot op de bok heeft er zin an en het gas gaat er op en hij geeft aan dat hij er een half uur minder over gaat doen dan gepland kortom maar 15 minuten vertraging. Op naar IJsland, Reykjavik we komen er aan, en inderdaad we zijn het heel snel. Het vliegtuig wordt ver van de aankomsthal geparkeerd en we moet via de vliegtuigtrap naar buiten. Daar staat de thermometer op en schrale 5 graden en de deur staat wagenwijd open dus het waait er als de pest. Godskolere wat is het hier koud, snel de vliegtuigtrap af in de bus op naar de douane waar we ook weer heel snel doorheen komen.
Het vliegveld van Reykjavik is niet meer berekend op al het vliegverkeer wat via hier overal in de wereld naar toe gaat. Bij de gate sta je met andere passagiers te wachten en je moet bij de pinken blijven dat je niet het verkeerd vliegtuig instapt. Gaat natuurlijk nooit gebeuren want je boardingpass wordt gecontroleerd. Uiteindelijk zitten we in het vliegtuig naar Orlando, naast mij zit een Zweed ik denk dat de man niet kan praten want de enige communicatie die er is die met wijzen van de vinger en een vragend gezicht opzetten. Hij zit aan het raam en geeft op deze non verbale wijze aan dat hij er langs moet. Ik ben voor alles in dus José en ik staan op en de man schiet als een speer naar zijn stoel bij het raam. Daarna volgen 7 uur volkomen radiostilte, een beetje bijzonder maar ja eens moet de eerste keer zijn dat er iemand niet wil praten.
We landen op tijd in Orlando en binnen het uur zijn we door de douane, hebben de koffers en de huurauto, we mogen er gewoon 1 uitzoeken en zitten op de Highway 417 richting Davenport. Als we buitenstaan merken we wel dat het nog steeds bloedheet is
Aangekomen bij het hek van de wijk voer ik de code in en wat denk je geen beweging in de poort te krijgen, altijd leuk als je al meer dan 24 uur waker bent. Ik probeer het nog een keer maar nog steeds niet. Jullie kennen mij en dit soort situaties komen mijn humeur niet echt ten goede. Vanuit mijn ooghoek zie ik de poort die je moet gebruiken als je de wijk uitgaat wel open staat. Dan maar even spookrijden en we zijn binnen de hekken. Gelukkig heeft men het licht aan gelaten zodat we makkelijk de deur kunnen openen en dan zijn we thuis. We nemen allemaal nog iets te drinken en gaan slapen. Morgen meer zo ook van mij. Dit was het begin van een mooie vakantie en bloemlezingen van onze avonturen in Florida.